De WHO, soevereiniteit en realiteit

De directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) verzekert ons dat het ‘pandemieakkoord’ (of ‘verdrag’) van de WHO de soevereiniteit van de lidstaten van de WHO niet zal beperken. De WHO vertrouwt erop dat deze woorden zullen dienen als afleiding van de realiteit. Degenen die de agenda voor permanente noodsituaties op gezondheidsgebied aansturen, zijn van plan om de WHO meer macht te geven en de lidstaten minder. Dit zal telkens gebeuren als de WHO een ‘Public Health Emergency of International Concern’ (PHEIC) afkondigt, of als ze van mening is dat we het risico lopen op een dergelijke noodsituatie.

Het door de WHO voorgestelde verdrag, samen met haar ‘synergetische‘ amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling (IGR), hebben tot doel eeuwen van democratische hervorming ongedaan te maken die soevereiniteit baseerde op individuen, en in het verlengde daarvan op hun staat. Het ongemak om deze waarheid en de complexiteit die ze oproept onder ogen te zien, verschaft de dekmantel die nodig is om deze veranderingen door te drukken. Dit is hoe democratie en vrijheid verwelken en sterven.

Waarom het moeilijk is om de realiteit te erkennen.

Onze samenleving in het Westen is gebouwd op vertrouwen en een gevoel van superioriteit – wij hebben de instellingen gebouwd die de wereld besturen en zij, en wij, zijn goed. We beschouwen onszelf als humanitairen, voorvechters van de volksgezondheid, verenigers en anti-fascistische vrijheidsliefhebbers. We vinden ons systeem beter dan de alternatieven – we zijn ‘progressief’.

Het is een hele stap voor comfortabele, links georiënteerde professionals met een middeninkomen om te geloven dat de instellingen en filantropische organisaties die we ons hele leven hebben bewonderd, ons nu misschien aan het plunderen zijn. Onze samenleving vertrouwt op ‘betrouwbare bronnen’, waarvan de WHO er één is. Onder andere onze grote mediaorganisaties. Als onze betrouwbare bronnen ons zouden vertellen dat we misleid en geplunderd worden, dan zouden we dat accepteren. Maar zij vertellen ons dat deze beweringen onjuist zijn en dat alles goed gaat. De directeur-generaal van de WHO zelf verzekert ons hiervan. Iedereen die denkt dat rijke bedrijven en particuliere sponsors van de WHO en andere gezondheidsinstellingen uit eigenbelang handelen, dat ze anderen zouden kunnen misleiden en uitbuiten voor hun eigen voordeel, is een complotdenker.

We zijn allemaal in staat om te geloven dat de rijken en machtigen van voorbije tijden de massa’s zouden uitbuiten, maar op de een of andere manier is dit moeilijk te geloven in het heden. Voor bewijs van hun welwillendheid vertrouwen we op het woord van hun eigen PR-afdelingen en de media die zij steunen. Op de een of andere manier is wangedrag op grote schaal altijd een verzinsel uit de geschiedenis, en nu zijn we slimmer en verlicht.

In de afgelopen decennia hebben we gezien hoe individuen een rijkdom vergaarden die vergelijkbaar is met die van middelgrote landen. Ze ontmoeten onze gekozen leiders achter gesloten deuren in Davos. We applaudisseren dan voor de vrijgevigheid die ze de minder bedeelden schenken en doen alsof dit allemaal prima is. We kijken toe hoe bedrijven zich uitbreiden over de landsgrenzen heen, schijnbaar boven de wetten die gelden voor gewone burgers. We stonden toe dat hun ‘publiek-private partnerschappen’ internationale instellingen veranderden in leveranciers van hun handelswaar. We negeerden deze afkomst omdat hun publiciteitsafdelingen ons dat opdroegen en we verzonnen excuses voor overduidelijk machtsmisbruik omdat we wilden geloven dat ze op de een of andere manier een ‘groter goed’ deden.

Terwijl een schoolkind door deze façade heen zou kunnen kijken naar de tegenstrijdige hebzucht erachter, is het voor mensen met jarenlange politieke bagage, een netwerk van collega’s, reputatie en carrière veel moeilijker om toe te geven dat ze zijn beduveld. De gedragspsychologen die onze regeringen en instellingen nu in dienst hebben, begrijpen dit. Het is hun taak om ons te laten geloven in de betrouwbare bronnen die zij sponsoren. Onze uitdaging is om de realiteit boven het juiste denken te stellen.

Het opnieuw creëren van de WHO

Toen de WHO in 1946 werd opgericht om de antwoorden op grote gezondheidsproblemen te helpen coördineren, was de wereld aan het opkrabbelen uit de laatste grote periode van fascisme en kolonialisme. Beide maatschappelijke modellen werden verkocht op basis van centralisatie van macht voor een groter goed. Degenen die zichzelf als superieur beschouwden, zouden de wereld besturen voor degenen die minder waard waren. WHO beweerde ooit een andere lijn te volgen.

Sinds het begin van de jaren 2000 worden de activiteiten van de WHO steeds meer gedicteerd door ‘gespecificeerde financiering‘. De financiers, waaronder steeds meer particuliere en bedrijfsbelangen, vertellen de WHO hoe ze het geld dat ze geven moeten gebruiken. Particuliere sturing is prima voor particuliere organisaties die hun handelswaar promoten, maar het is duidelijk een non-starter voor een organisatie die medicijnen wil verplichten, grenzen wil sluiten en mensen wil opsluiten. Iedereen met een basiskennis van de geschiedenis en de menselijke natuur zal dit herkennen. Maar deze bevoegdheden zijn precies wat de amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling en het nieuwe verdrag beogen.

In plaats van alternatieve benaderingen te overwegen, probeert de WHO meningen te censureren die niet in haar verhaal passen en denigreert en vernedert ze in het openbaar degenen die haar beleid in twijfel trekken. Dit zijn niet de acties van een organisatie die ‘wij het volk’ vertegenwoordigt, of die erop vertrouwt dat ze haar acties kan rechtvaardigen. Het zijn de attributen die we altijd hebben geassocieerd met intellectuele zwakte en fascisme.

De impact van de WHO op de volksgezondheid

In haar aanbevelingen voor een pandemische griep in 2019 stelde de WHO dat “in geen geval” contactopsporing, grensafsluitingen, screening bij binnenkomst of vertrek of quarantaine van blootgestelde personen moeten plaatsvinden in een pandemie. Ze schreven dit omdat dergelijke maatregelen meer kwaad dan goed zouden doen en arme mensen onevenredig zouden benadelen. In 2020 steunde de WHO, in samenwerking met particuliere en nationale sponsors, de grootste welvaartsverschuiving in de geschiedenis van lage naar hoge inkomens door dezelfde maatregelen te promoten.

Door haar principes los te laten, liet de WHO miljoenen meisjes over aan nachtelijke verkrachtingen door kinderhuwelijken, nam het aantal tienerzwangerschappen en kindersterfte toe, verminderde het onderwijs aan kinderen en groeide de armoede en ondervoeding. Ondanks dat de meeste van deze mensen te jong zijn om last te hebben van de Covid en al immuniteit hebben, promootten ze miljarden dollars aan massavaccinatie terwijl traditionele prioriteiten zoals malaria, tuberculose en HIV/AIDS verslechterden. Westerse media hebben dit beantwoord met stilte of loze retoriek. Het redden van levens levert geen winst op, maar het verkopen van goederen wel. De sponsors van de WHO doen wat ze nodig hebben voor hun investeerders, terwijl de WHO doet wat nodig is om hun geld te laten stromen.

De nieuwe bevoegdheden van de WHO

De amendementen op de IGR zullen de soevereiniteit verminderen van elke WHO-lidstaat die ze niet actief verwerpt. Het is onbetwistbaar dat één persoon (de directeur-generaal) directe invloed krijgt op het gezondheidsbeleid en de vrijheid van zijn burgers. Het is wat er in het document staat. Landen zullen zich “verplichten” om aanbevelingen op te volgen, niet langer slechts suggesties of advies. Terwijl de WHO geen politiemacht heeft, zijn de Wereldbank en het IMF wel aan boord en controleren ze een groot deel van uw geldvoorraad. Het Amerikaanse Congres heeft vorig jaar een wetsvoorstel aangenomen waarin wordt erkend dat de Amerikaanse regering landen moet aanpakken die de IGR niet naleven. We zijn niet getuige van tandeloze dreigementen, de meeste landen en hun bevolking zullen weinig keus hebben.

De echte kracht van de voorstellen van de WHO ligt in de toepassing ervan op alle zaken die met gezondheid te maken hebben en die ze als bedreiging bestempelen. In de voorgestelde amendementen staat dit expliciet, terwijl het ‘Verdrag’ de reikwijdte uitbreidt naar ‘One health’, een gekaapt begrip voor de volksgezondheid dat alles kan betekenen wat het fysieke, mentale of sociale welzijn van de mens aantast. Slecht weer, mislukte oogsten of de verspreiding van ideeën die mensen stress bezorgen; alledaagse dingen waar mensen altijd al mee om konden gaan, worden nu redenen om mensen op te sluiten met een Lockdown en door anderen gedicteerde oplossingen op te leggen.

In essentie produceren degenen die de WHO sponsoren crises naar eigen inzicht en zijn ze erop uit om rijker te worden van andermans ellende, zoals ze deden tijdens Covid. Dit onder het mom van ‘ons veilig houden’. Zoals de WHO ongeloofwaardig volhoudt, “niemand is veilig totdat iedereen veilig is”, dus het verwijderen van mensenrechten moet breed en langdurig zijn. Gedragspsychologie is er om ervoor te zorgen dat we gehoorzamen.

De toekomst tegemoet

We bouwen aan een toekomst waarin gehoorzaamheid aan autoritaire dictaten zal leiden tot de terugkeer van gestolen vrijheden, terwijl censuur afwijkende meningen zal onderdrukken. Mensen die bewijs willen zien, die zich de geschiedenis herinneren of aandringen op Informed consent (geïnformeerde toestemming) zullen, in WHO-taal, worden aangeduid als extreem-rechtse massamoordenaars. We zijn deze wereld al binnengetreden. Publieke figuren die iets anders beweren, letten waarschijnlijk niet goed op of hebben andere motivaties.

We kunnen deze nieuwe, door ziekte geobsedeerde wereld gedwee accepteren, sommigen zullen zelfs de salarissen en carrières die het oplevert omarmen. Of we kunnen ons aansluiten bij diegenen die vechten voor het simpele recht van individuen om hun eigen toekomst te bepalen, vrij van de valse publieke goederen van kolonialisme en fascisme. Op zijn minst kunnen we de realiteit om ons heen erkennen.

Suggest a correction