De WHO, de VN en de realiteit van menselijke hebzucht

“Als er licht op een valkuil wordt geworpen, is de kans kleiner dat anderen erin trappen.”

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) is niet van plan om de wereld over te nemen. We moeten beseffen wat het is: een organisatie van vrij gewone mensen, niet bepaald experts op hun gebied, die banen en privileges hebben gekregen waar de meesten van ons jaloers op zouden zijn. De organisatie is op zich niet kwaadaardig, maar gehoorzaam aan degenen die haar financieren en bepalen hoe dat geld moet worden gebruikt. Dit is noodzakelijk als het personeel zijn baan wil behouden.

De WHO promoot echter een nieuw verdrag dat wordt besproken door haar bestuursorgaan, de Wereldgezondheidsvergadering (WHA), met als doel haar controle over noodsituaties op gezondheidsgebied te centraliseren. De WHA is ook bezig met het wijzigen van de Internationale Gezondheidsregeling (IHR), die van kracht is onder internationaal recht, om de WHO de macht te geven om Lockdowns te eisen, vaccins voor jou en je familie verplicht te stellen en je te beletten om te reizen.

in deze context zijn ‘noodsituaties op het gebied van gezondheid’ alle potentiële risico’s waarvan de directeur-generaal bepaalt dat ze een aanzienlijk probleem voor de gezondheid kunnen vormen. Dit kan ergens een virusvariant zijn, een uitbraak van informatie waar hij/zij het niet mee eens is, of zelfs veranderend weer. De huidige DG heeft er al op gehamerd dat dit allemaal grote en groeiende bedreigingen zijn. Hij heeft zelfs een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang uitgeroepen nadat 5 mensen in de wereld waren overleden aan de apenpokken.

De rest van de Verenigde Naties (VN), in hun huidige wanhoop over het dreigende klimaatarmageddon, is ongeveer hetzelfde als de WHO. Terwijl de temperaturen duizelingwekkende hoogten bereiken die nuttig waren voor het verbouwen van vlees en gerst in middeleeuws Groenland, geloven de meeste medewerkers niet echt dat we op het punt van uitsterven staan. Het zijn gewone mensen die betaald worden om deze dingen te zeggen en zich zorgen maken over het behouden van hun baan en eventuele promotie als ze dat niet doen.

Mensen die door hun rijkdom erg machtig zijn geworden, zien veel winst in het feit dat de WHO en de VN op deze manier handelen. Deze mensen hebben ook zwaar geïnvesteerd in de media en de politiek om zeker te zijn van brede steun. Medewerkers van de WHO en de VN die dit van binnenuit bestrijden, zullen hun carrièrevooruitzichten nauwelijks verbeteren. Er zit ook net genoeg kern van waarheid in de verhalen (virussen doden mensen en_CO2 stijgt terwijl het klimaat verandert) om de algehele schade waarvan ze weten dat ze die aanrichten zelf te rechtvaardigen.

De voordelen van organisatorische gevangenschap

In werkelijkheid werken grote organisaties voor degenen die hen financieren. De meeste van hun medewerkers doen gewoon wat hen gezegd wordt en accepteren hun salaris. Een paar moedigen hebben de neiging om weg te gaan of eruit gezet te worden. Velen die niet de moed hebben om hun eigen mening te hebben, verschuilen zich achter de organisatie in de hoop dat anderen als eerste zullen opstaan, en sommigen zijn deels onwetend en kunnen niet echt begrijpen wat er aan de hand is. Een ongelukkige enkeling voelt zich echt gevangen in onderwerping vanwege moeilijke persoonlijke omstandigheden.

Toen de ethiek van het financieren van de WHO en de VN in het algemeen nog ging over het helpen van de wereldbevolking om hun lot te verbeteren, was dit waar het personeel over het algemeen voor pleitte en aan werkte om het te implementeren. Nu ze worden geleid door de zeer rijken en door multinationals die investeerders moeten behagen, pleiten en werken ze ten voordele van deze nieuwe meesters met hetzelfde enthousiasme. Daarom zijn zulke organisaties zo nuttig voor degenen die hun persoonlijke macht willen uitbreiden.

In de discussie over hoe een relatief klein aantal deze machtige internationale organisaties kan beïnvloeden of leiden, is het gemakkelijk om te denken dat het allemaal ongeloofwaardig of een complot is als je niet even stilstaat en echt je hersens gebruikt. Hoe kunnen zo weinigen de hele wereld overnemen? Als iemand evenveel geld heeft als hele landen, maar geen land heeft om voor te zorgen, dan heeft hij echt heel veel armslag. Het is haalbaar om een deel van dit geld strategisch in te zetten voor specifieke instellingen die dan dienen als hulpmiddelen om de rest te beïnvloeden. Hun personeel zal dankbaar zijn voor deze ogenschijnlijke vrijgevigheid.

Institutionele verovering van dit type is haalbaar als we de regels voor belastingen en belangenverstrengeling versoepelen waardoor bepaalde individuen en bedrijven enorme financiële invloed kunnen verwerven en die openlijk kunnen aanwenden. Als we hen dan toestaan om publiek-private partnerschappen aan te gaan, kunnen hun doelen verder gesubsidieerd worden met ons geld. Als we onze politici toestaan om politiek als een levenslange carrière te beschouwen, zullen ze zich snel realiseren dat het effectiever is om gezellig samen te werken met mensen die hun carrière kunnen financieren, dan om het volk een plezier te doen.

Ze kunnen dit achter gesloten deuren doen in resorts zoals Davos, terwijl de bedrijfsmedia ons afleiden. Het resultaat is onvermijdelijk, want de politici hebben geld en positieve media-aandacht nodig en de kartels van de rijken hebben meer hun goedgezinde wetten nodig.

De internationale volksgezondheid is nu een verbluffend voorbeeld van zo’n corporate capture. Dezelfde entiteiten financieren de opleidingsinstituten, onderzoeksgroepen waar de studenten werk zullen zoeken, modellen die hun prioriteiten zullen bepalen, agentschappen waar ze hun kennis zullen implementeren, tijdschriften die ze zullen lezen en de massamedia die hen zullen verzekeren dat het allemaal het beste is. De media zullen ook publiekelijk diegenen belasteren die buiten de lijntjes treden. De klimaatkwestie is niet veel anders als je een beetje graaft. Degenen die zich aan de regels houden zullen verzekerd zijn van een carrière, degenen die dat niet doen niet. Zulke industrieën zullen dan overschakelen op beleid en studieresultaten die in het voordeel zijn van de sponsors.

Probeer een rijk persoon te bedenken die echt geen interesse meer had om rijker te worden. Er zijn een paar heiligen in de geschiedenis, maar hebzucht is een krachtige drijfveer die zelden wordt getemperd door accumulatie van de goederen die hebzucht najaagt. Er is niets nieuws onder de zon, hebzucht niet en niet degenen die proberen te doen alsof de vrucht van hebzucht iets goeds is ook niet.

De mogelijkheden van het feodalisme

Om succes te boeken bij het vergaren van meer macht en rijkdom, zou je per definitie soevereiniteit en rijkdom van anderen moeten afnemen. De meeste mensen houden er niet van dat dit van hen wordt afgenomen. Macht in een echte democratie wordt toegekend door het volk, niet afgenomen, en alleen behouden met instemming van degenen die het hebben toegekend. Weinig gewone mensen willen hun rijkdom afstaan aan iemand die al rijker is dan zij – ze kunnen overwegen om het over te dragen in de vorm van belastingen om wederzijds voordeel te behalen, maar niet om het aan een ander te geven om het te gebruiken zoals de ontvanger wil. Om erin te slagen macht en rijkdom te vergaren is het daarom vaak nodig om het met geweld of door bedrog te nemen. Bedrog (liegen) is meestal het minst riskante alternatief.

Leugens en bedrog werken niet bij iedereen, maar wel bij velen. Omdat de vijand van bedrog de waarheid is en de vijand van tirannie gelijkheid (d.w.z. individuele soevereiniteit of lichamelijke autonomie), moeten mensen die aandringen op waarheid en individuele rechten onderdrukt worden door degenen die macht willen vergaren. De meest effectieve manier is om hen het zwijgen op te leggen en de meerderheid die in het bedrog is getrapt gerust te stellen dat deze non-conformisten de vijand zijn (denk aan “Pandemie van de niet-gevaccineerden”).

Denigrerend en tot zondebok makend, met termen als “anti-X”, “Y-ontkenner” of “zogenaamde Z”, zorgen ervoor dat de minderheid die zich niet aan de regels houdt er negatief en inferieur uitziet. De meerderheid kan hen dan veilig negeren en zich daarbij zelfs superieur voelen.

Als de massamedia aan boord kunnen worden gehaald, wordt het bijna onmogelijk voor niet-nalevers om hun naam te zuiveren en hun boodschap over te brengen. De grootste financiers van de media zijn nu farmaceutische bedrijven. Het zijn ook grote financiers van politici. De grootste eigenaren van media zijn BlackRock en Vanguard (die toevallig ook de grootste aandeelhouders zijn van verschillende farmaceutische bedrijven). Stel je dus eens voor hoe winstgevend het zou zijn als deze beleggingsmaatschappijen, rechtstreeks en via hulporganisaties zoals het World Economic Forum, de WHO of de VN, zouden denken over het gebruik van dergelijke activa om maximale winst te maken (zoals ze in een amorele bedrijfsomgeving inderdaad verondersteld worden te doen).

Als er in zo’n scenario een relatief nieuw virus opduikt, is het voldoende om die media en politieke middelen in te zetten om angst te zaaien en mensen op te sluiten en hen vervolgens een farmaceutische manier aan te bieden om uit hun opsluiting te komen. Zo’n plan zou virtueel geld drukken voor hun investeerders. Deze farmaceutische ontsnapping zou er zelfs uit kunnen zien als een reddende engel, in plaats van een plan dat geboren is uit, en uitgevoerd wordt door hebzucht.

De realiteit onder ogen zien

Een korte blik op de realiteit geeft aan dat we inderdaad door zo’n scenario heen lijken te gaan. We hebben de samenleving in een totale puinhoop gebracht door de basisregels die hebzucht op afstand hielden te laten vallen, vervolgens hebzucht de vrije loop te laten en het “vooruitgang” te noemen Angst en verarming zijn symptomen.

De WHO, de VN en de massamedia zijn hulpmiddelen. Binnenkort zullen andere hulpmiddelen de digitale munteenheden van de Centrale Bank opleggen en royaal voorzien in een universeel basisinkomen (een toelage, zoals aan een kind wordt gegeven) om de verarming te verlichten. Deze programmeerbare valuta zal worden uitgegeven aan wat de financiers beslissen en naar believen worden ingetrokken, zoals bij elk teken van ontrouw. Het is precies wat slavernij is, behalve dat een zweep, of zelfs de huidige aanpak van mediasponsoring, niet langer nodig zal zijn om mensen in het gareel te houden.

Om dit op te lossen, zal het nodig zijn om het gereedschap weg te nemen van degenen die het misbruiken, of het gereedschap nu de WHO, de VN of wat dan ook is. Als je nuttige hamer gebruikt gaat worden door een inbreker om je benen te breken, doe de hamer dan weg. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan spijkers slaan.

Om het nog duidelijker te stellen: als democratische landen zouden we geen organisaties moeten financieren die het werk van anderen doen om ons te verarmen en onze democratie uit te hollen. Dat zou zelfvernietiging zijn. We moeten beslissen of individuele soevereiniteit de moeite waard is. Is het echt waar dat iedereen gelijk geboren wordt en gelijk zou moeten leven? Of moeten we een hiërarchische, kaste-achtige of feodale samenleving omarmen? De geschiedenis suggereert dat degenen die aan de top staan waarschijnlijk graag een feodale aanpak willen. Daarom kunnen degenen die niet aan de top staan, en degenen die overtuigingen aanhangen die boven hebzucht staan, dit probleem maar beter serieus gaan nemen. Stoppen met het steunen van instellingen die gebruikt worden om van ons te stelen is een voor de hand liggend beginpunt.

Door weer volwassen te worden met betrekking tot de realiteit van de menselijke natuur, kunnen we beginnen met het ontmantelen van de gevangenis die om ons heen wordt gebouwd. Behandel de gesponsorde media alsof ze gesponsord worden. Probeer zo vaak en zo strikt mogelijk de waarheid te vertellen. Als er licht op een val wordt geworpen, zullen anderen er minder snel in trappen. Als genoeg mensen besluiten dat wat van ons is van ons moet blijven, dan zullen degenen die het willen inpikken dat niet kunnen doen. Dan kunnen we gezondheid, klimaat en wat dan ook aanpakken op een manier die de mensheid ten goede komt, in plaats van alleen maar ten goede te komen aan een stel rijke zelfingenomen misbaksels.

Oorspronkelijk gepubliceerd door Brownstone Institute

Suggest a correction