Έχουμε δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου για τις βλάβες των εμβολίων mRNA;

Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε αργή κίνηση

Για όσους από εμάς γνωρίζουν καλά βιολογία και τα αναδυόμενα δεδομένα ασφαλείας σχετικά με τις ενέσεις που αναφέρονται ως “εμβόλια covid”, αυτό που διαδραματίζεται μπροστά μας μοιάζει με καραμπόλα σε αργή κίνηση: μπορούμε να το δούμε να εξελίσσεται, να προκαλεί τεράστια ζημιά, δεν έχουμε ιδέα πότε θα σταματήσει και αισθανόμαστε αδύναμοι να κάνουμε αρκετά γι’ αυτό.

Προς το παρόν, είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό το φρικτό πείραμα και πόση περαιτέρω βλάβη θα προκληθεί.

Ωστόσο, δυστυχώς, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί το εξής:

1. Θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος για να αναγνωριστούν οι βλάβες που προκαλούνται από το “κατεστημένο” και έτσι οι ενέσεις θα συνεχίσουν να χορηγούνται για αρκετό καιρό ακόμα – αν και σε όλο και μικρότερες ομάδες όσο περνάει ο καιρός, και με διαφορετικό βαθμό ενθουσιασμού σε διαφορετικές τοποθεσίες.
2. Ακόμα και αν οι ενέσεις σταματούσαν τώρα, είναι άγνωστο το κατά πόσο οι βλάβες που έχουν προκληθεί μέχρι στιγμής έχουν πράγματι έρθει στο φως, και πόσο μπορεί να εκδηλωθούν τα επόμενα χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες.

Μια κατηγορία λόγων για τα παραπάνω είναι ουσιαστικά πολιτικοί. Αναφερόμαστε εδώ στην πλήρη αποτυχία εκ μέρους εκείνων στους οποίους βασιζόμασταν μέχρι πρότινος για να διασφαλίσουν την ασφάλεια των φαρμακευτικών παρεμβάσεων. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι η εσκεμμένη τύφλωση εκ μέρους των ρυθμιστικών μας αρχών, σε συνδυασμό με τη μάλλον προφανή πλέον άλωση των θεσμών αυτών από δύο διαφορετικά ενδιαφερόμενα μέρη:

1. Οι πολιτικοί που προφανώς θα πέσουν στα μαλακά για οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της εγκατάστασης διεθνώς συντονισμένων καθεστώτων λογοκρισίας, για να κρατήσουν κρυφά τα μνημειώδη λάθη τους- και
2. Τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, που θέλουν απεγνωσμένα να διασφαλίσουν ότι ο μποναμάς τους θα συνεχιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Αλλά εκτός από τα παραπάνω υπάρχουν και κάποιοι εγγενείς βιολογικοί λόγοι που μπορεί να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν τον τερματισμό αυτής της πρωτοφανούς καταστροφής.

Για διάφορους λόγους που αναφέρονται παρακάτω, παραμένουν πολλές αβεβαιότητες όσον αφορά τη βιολογική δράση των επαναλαμβανόμενων δόσεων των προϊόντων mRNA. Ωστόσο, αυτά που γνωρίζουμε υποδηλώνουν ότι πολλές από τις βλάβες που προκαλούν μεσολαβούνται από φλεγμονώδεις και αυτοάνοσες διεργασίες που προκαλούνται (δυνητικά) σε όλο το σώμα.

Για να ανακεφαλαιώσουμε τον κύριο τρόπο δράσης, τα λιπιδικά νανοσωματίδια μεταφέρουν mRNA σε ορισμένα από τα κύτταρα του λήπτη. Αυτά τα κύτταρα εκφράζουν την πρωτεΐνη ακίδα – η οποία είναι ξένη προς τον οργανισμό. Το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού δημιουργεί αντισώματα έναντι αυτής της πρωτεΐνης, καθώς και επιτίθεται και καταστρέφει τα κύτταρα που εκφράζουν την πρωτεΐνη.

Σε αντίθεση με τους αρχικούς ισχυρισμούς που διατυπώθηκαν – ότι το προϊόν θα διασπαστεί στον δελτοειδή μυ (ώμος) με μικρή ή καθόλου κατανομή σε όλο το σώμα, αποδεικνύεται ότι το προϊόν ΚΑΤΑΝΟΜΙΖΕΤΑΙ ευρέως – δυνητικά σε κάθε σύστημα οργάνων. Φυσικά, αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη, αφού το νόημα των λιπιδίων στα λιπιδικά νανοσωματίδια είναι να τα καταστήσουν ικανά να διασχίζουν τις μεμβράνες και να διανέμονται, ώστε να βοηθήσουν στον αρχικό τους ρόλο ως μεταφορείς στοχευμένων φαρμάκων στα καρκινικά κύτταρα.

Επιπλέον:

• Η ποσότητα της παραγόμενης πρωτεΐνης ακίδας είναι ανεξέλεγκτη και μη ελεγχόμενη, όπως και η διάρκεια κατά την οποία παράγεται. Έχουν βρεθεί υψηλά επίπεδα αντισωμάτων ακίδας πολλούς μήνες μετά την ένεση, γεγονός που υποδηλώνει τη συνεχή δημιουργία της πρωτεΐνης.
• Η πρωτεΐνη ακίδα που παράγεται έχει ενσωματωμένες διαφορές σε σχέση με τη φυσική εκδοχή – αντικατάσταση της ουριδίνης από ψευδοουριδίνη – σχεδιασμένη έτσι ώστε να διασφαλίζει ότι το mRNA είναι λιγότερο αποικοδομήσιμο. Άλλες αλλαγές (π.χ. βελτιστοποίηση κωδικών) ενδέχεται να μεταβάλλουν τα χαρακτηριστικά αναδίπλωσης της παραγόμενης πρωτεΐνης – με άγνωστες συνέπειες.
• Πιστεύεται ότι η πρωτεΐνη ακίδα μπορεί να μεταφερθεί στους πυρήνες των κυττάρων, οι κίνδυνοι της οποίας είναι ακόμη άγνωστοι.
• Η επαναλαμβανόμενη δημιουργία ακίδας από πολλαπλές ενέσεις μπορεί να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις, τόσο στην ικανότητα καταπολέμησης παρόμοιων ιών (η λεγόμενη “ανεκτικότητα” που δημιουργείται μέσω της αλλαγής του τύπου του αντισώματος που δημιουργείται) όσο και στην εξάντληση του ανοσοποιητικού συστήματος (μείωση της ικανότητας του οργανισμού να καταπολεμήσει άλλα παθογόνα ή καρκίνους).
• Τα ίδια τα λιπιδικά νανοσωματίδια (LNPs) (παρά το “ωφέλιμο φορτίο” τους) μπορεί να είναι από μόνα τους προ-φλεγμονώδη..
• Η σημασία των επιπέδων μόλυνσης DNA πάνω από τα ανεκτά όρια που έχουν απομείνει από τα βακτηριακά πλασμίδια που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία παρασκευής μεγάλου όγκου είναι ακόμη άγνωστη.

Μεγάλο μέρος της βλάβης που παρατηρήθηκε φαίνεται να είναι φλεγμονώδους ή αυτοάνοσου χαρακτήρα. Και οι δύο αυτές διαδικασίες είναι συνήθως χρόνια και όχι οξέα προβλήματα. Είναι απολύτως πιθανό ότι, αφού ξεκινήσουν, συνεχίζονται για μήνες ή και χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η χρόνια φλεγμονή θεωρείται ότι έχει κεντρικό ρόλο σε πολλές από τις χρόνιες παθολογικές καταστάσεις από τις οποίες υποφέρουν όλο και περισσότερο οι Δυτικοί τις τελευταίες δεκαετίες.

Ως εκ τούτου, οι ορατές βλάβες θα μπορούσαν να εκδηλωθούν σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, επειδή οι χρόνιες φλεγμονώδεις και αυτοάνοσες διεργασίες, από τη φύση τους, αναπτύσσονται αργά με την πάροδο του χρόνου, το άτομο είναι πιθανό να συνηθίσει στις αρνητικές επιπτώσεις, μέχρι να συμβεί ένα κρίσιμο γεγονός μετά από κάποιο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Ένα καλό παράδειγμα αυτού είναι η στεφανιαία νόσος. Θεωρείται ότι η φλεγμονή αποτελεί σημαντικό μέρος της παθοφυσιολογίας κατά την οποία δημιουργείται μια “πλάκα” στο αρτηριακό τοίχωμα. Αυτή μπορεί να είναι ασυμπτωματική έως ότου σπάσει προκαλώντας ολική απόφραξη με αποτέλεσμα “καρδιακή προσβολή”. Εάν οι ενέσεις επιταχύνουν αυτή τη φλεγμονώδη διαδικασία, η πορεία της παθολογικής διαδικασίας μπορεί να φαίνεται πανομοιότυπη με εκείνη που έχει παρατηρηθεί προηγουμένως σε πολλούς ανθρώπους, παρόλο που έχει προκληθεί και επιταχυνθεί πέρα από αυτό που θα είχε βιώσει διαφορετικά αυτό το άτομο – ωστόσο, επειδή είναι μέσα στο εύρος των ενδεχόμενων ή ακόμη και των πιθανών ασθενειών που παρατηρούνται, απορρίπτεται ως “ένα από αυτά τα πράγματα”.

Οι κατασκευαστές τσιγάρων συνήθιζαν να αρνούνται ότι τα προϊόντα τους προκαλούσαν καρκίνο του πνεύμονα, επισημαίνοντας τους μη καπνιστές που είχαν την ίδια μοίρα. Στην πραγματικότητα, μόνο με αυστηρή επιδημιολογική ανάλυση μπορούσε να αποδειχθεί αναμφισβήτητα η σχέση. Όσον αφορά τις ενέσεις Covid, είναι βαθύτατα ανησυχητικό το γεγονός ότι οι αρχές φαίνεται να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να εμποδίσουν την πρόσβαση στα δεδομένα που θα επέτρεπαν τη διενέργεια τέτοιων αναλύσεων.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι βλάβες μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστούν είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι παθολογικές διεργασίες μπορεί απλώς να μειώνουν τα φυσιολογικά αποθέματα, κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο για χρόνια ή δεκαετίες. Τα περισσότερα από τα συστήματα του οργανισμού έχουν σημαντικό ενσωματωμένο πλεονασμό, γι’ αυτό και μπορεί να χαθεί ένα νεφρό ή ένα σημαντικό τμήμα του ήπατος, ενώ παράλληλα να διατηρείται καλός φυσιολογικός και βιοχημικός έλεγχος. Αλλά αν κάποιος χάσει ένα νεφρό, είναι πιο πιθανό να υποστεί νεφρική ανεπάρκεια καθώς μεγαλώνει και η αποτελεσματικότητα των νεφρών του μειώνεται και το διαθέσιμο απόθεμα μειώνεται. Παρομοίως, αν μέρος της καρδιάς υποστεί βλάβη όταν είναι νέος (π.χ. λόγω μυοκαρδίτιδας), μπορεί κάλλιστα να αναρρώσει πλήρως βραχυπρόθεσμα με την έννοια ότι από άποψη φυσιολογίας είναι υγιής, αλλά να είναι πιο ευάλωτος στο να πάθει καρδιακή ανεπάρκεια (όπου η καρδιά δεν μπορεί να αντλήσει αίμα στο σώμα επαρκώς) αφού χάσει περισσότερο καρδιακό μυϊκό ιστό μετά από – ας πούμε – μια καρδιακή προσβολή στη μέση ηλικία.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι λόγω της ευρείας κατανομής σε όλο το σώμα (κάτι μάλλον προφανές δεδομένου του μεγάλου εύρους των αναφορών στις διάφορες βάσεις δεδομένων ανεπιθύμητων ενεργειών), οι βλάβες φαίνεται να εκδηλώνονται σε μια εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων και διαταραχών. Η διάγνωση αυτών θα είναι προβληματική, απαιτώντας μακρά και πολύπλοκη διερεύνηση, με πιθανές πολλαπλές παθολογίες. Τέτοια προφίλ τύπων βλαβών δεν έχουν γενικά παρατηρηθεί στο παρελθόν με φαρμακευτικά προϊόντα- στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ανεπιθύμητες ενέργειες είναι πιο περιορισμένης εμβέλειας και πιο στενά συνδεδεμένες χρονικά με τη δοσολογία (αν και υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις).

Εν κατακλείδι

Δεν είναι δυνατόν να πούμε αν βρισκόμαστε στην αρχή ή κοντά στο τέλος των βλαβών που προκαλούνται από αυτούς τους παράγοντες.

Ένας συνδυασμός αιτιών που μπορούν να χαρακτηριστούν “πολιτικές”, σε συνδυασμό με τα εγγενή βιολογικά χαρακτηριστικά των “εμβολίων” mRNA, όλα μετριάζουν το ενδεχόμενο να μην αναγνωριστούν και να γίνουν αποδεκτές οι ενέσεις σύντομα ως ο αιτιολογικός παράγοντας σημαντικών και διαρκών βλαβών που υφίσταται ένας απαράδεκτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων.

Επιπλέον, παραμένει πιθανό ότι θα συνεχίσουν να χορηγούνται για αρκετό καιρό ακόμη – τουλάχιστον σε ορισμένες ομάδες σε ορισμένα μέρη – παρατείνοντας και επιδεινώνοντας τις βλάβες που έχουν ήδη προκληθεί.

Δημοσιεύθηκε αρχικά από την HART

Suggest a correction