Ο ΠΟΥ, εθνική κυριαρχία και πραγματικότητα

Ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) μας διαβεβαιώνει ότι η “συμφωνία για την πανδημία” (ή “συνθήκη”) του ΠΟΥ δεν θα μειώσει την κυριαρχία των κρατών μελών του. Ο ΠΟΥ έχει την πεποίθηση ότι αυτά τα λόγια θα χρησιμεύσουν ως αντιπερισπασμός από την πραγματικότητα. Αυτοί που οδηγούν την ατζέντα μιας συνεχής έκτακτης ανάγκης για την υγεία, σχεδιάζουν να της δώσουν περισσότερη εξουσία, από ότι στα κράτη. Αυτό θα συμβαίνει κάθε φορά που ο ΠΟΥ ορίζει μια “Έκτακτη Ανάγκη Δημόσιας Υγείας Διεθνούς Ανησυχίας” (PHEIC) ή θεωρεί ότι μπορεί να κινδυνεύουμε από μια τέτοια κατάσταση.

Η προτεινόμενη συνθήκη του ΠΟΥ, σε συνδυασμό με τις “συνεργικές” τροποποιήσεις του στον Διεθνή Υγειονομικό Κανονισμό (ΔΥΚ), στοχεύει να αναιρέσει αιώνες δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που βασίζονταν στην κυριαρχία στα άτομα και κατ’ επέκταση στο κράτος τους. Η δυσκολία αντιμετώπισης αυτής της αλήθειας και των περιπλοκών που εγείρει παρέχει την κάλυψη που απαιτείται ώστε να προωθηθούν αυτές οι αλλαγές. Έτσι η δημοκρατία και η ελευθερία μαραίνονται και πεθαίνουν.

Γιατί είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα.

Η κοινωνία μας στη Δύση είναι χτισμένη πάνω στην εμπιστοσύνη και το αίσθημα υπεροχής – δημιουργήσαμε τους θεσμούς που κυβερνούν τον κόσμο και αυτοί οι θεσμοί, και εμείς, είμαστε καλοί. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανθρωπιστές, τους υπέρμαχους της δημόσιας υγείας, τους ενωτικούς και τους αντιφασίστες – λάτρεις της ελευθερίας. Θεωρούμε ότι το σύστημά μας είναι καλύτερο από άλλα – είμαστε “προοδευτικοί.”

Χρειάζεται αρκετή προσπάθεια, για τακτοποιημένους, μεσαίου εισοδήματος αριστερούς επαγγελματίες να πιστέψουν ότι τα ιδρύματα και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις που θαυμάζαμε σε όλη μας τη ζωή μπορεί τώρα να μας λεηλατούν. Η κοινωνία μας βασίζεται στο να έχουμε “αξιόπιστες πηγές”, και ο ΠΟΥ είναι μία από αυτές. Μεταξύ άλλων είναι και οι μεγάλοι οργανισμοί των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αν οι αξιόπιστες πηγές μας έλεγαν ότι μας παραπλανούν και μας λεηλατούν, θα το δεχόμασταν αυτό. Αλλά μας λένε ότι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ψευδείς και ότι όλα πάνε καλά. Ο ίδιος ο γενικός διευθυντής του ΠΟΥ μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό. Όποιος πιστεύει ότι οι πλούσιοι εταιρικοί και ιδιωτικοί χορηγοί του ΠΟΥ και άλλων ιδρυμάτων υγείας έχουν ιδιοτελή συμφέροντα, ότι μπορεί να παραπλανούν και να εκμεταλλεύονται τους άλλους προς όφελός τους, πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας.

Μπορούμε να πιστέψουμε ότι πλούσιοι και ισχυροί των περασμένων εποχών μπορούσαν να εκμεταλλεύονται τις μάζες, αλλά κατά κάποιο τρόπο δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε για το σήμερα. Και ως απόδειξη της καλοσύνης τους, βασιζόμαστε στο λόγια από τις δικές τους υπηρεσίες δημοσιότητας και των μέσων ενημέρωσης που οι ίδιοι υποστηρίζουν. Κατά κάποιο τρόπο, θεωρούμε ότι οι αδικοπραγίες σε μεγάλη κλίμακα είναι πάντα αποκύημα της ιστορίας, και τώρα πια είμαστε εξυπνότεροι και περισσότερο ανοιχτόμυαλοι.

Τις τελευταίες δεκαετίες παρακολουθήσαμε προσωπικότητες να συσσωρεύουν πλούτο ισοδύναμο με χώρες μεσαίου μεγέθους. Να συναντούν τους εκλεγμένους ηγέτες μας, πίσω από κλειστές πόρτες στο Νταβός. Εμείς στη συνέχεια χειροκροτούμε τη γενναιοδωρία που προσφέρουν στους λιγότερο τυχερούς και προσποιούμαστε ότι όλα είναι μια χαρά. Παρακολουθούμε τις εταιρείες να επεκτείνονται πέρα από τα εθνικά σύνορα, φαινομενικά υπεράνω των νόμων που ισχύουν για μας τους απλούς πολίτες. Επιτρέψαμε στις “συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα” να μετατρέψουν διεθνή ιδρύματα σε προμηθευτές των εμπορευμάτων τους. Αγνοήσαμε αυτή την πτώση επειδή μας το είπαν τα δικά τους τμήματα δημοσιότητας, γίναμε απολογητές αναμφισβήτητων εξουσιαστών, επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι κατά κάποιο τρόπο, ό,τι κάνουν το κάνουν για το “ευρύτερο καλό.”

Ενώ κι ένα παιδί δημοτικού μπορεί να δει τη συγκρουσιακή απληστία που κρύβεται πίσω από αυτό το προσωπείο, είναι πολύ πιο δύσκολο για εκείνους που έχουν χρόνια πολιτικών πεποιθήσεων, ένα δίκτυο συναδέλφων, φήμη και καριέρα, να παραδεχτούν ότι έχουν εξαπατηθεί. Οι γνωσιακοί ψυχολόγοι που οι κυβερνήσεις και τα ιδρύματά μας απασχολούν τώρα, το καταλαβαίνουν αυτό. Η δουλειά τους είναι να μας κάνουν να πιστεύουμε τις αξιόπιστες πηγές που χρηματοδοτούν. Η δική μας πρόκληση είναι να βάλουμε την πραγματικότητα πάνω από την ορθή σκέψη.

Η αναδιαμόρφωση του ΠΟΥ

Όταν ο ΠΟΥ ιδρύθηκε το 1946 για να βοηθήσει στο συντονισμό αντιμετώπισης σε μείζονα προβλήματα υγείας, ο κόσμος έβγαινε από την τελευταία μεγάλη περίοδο φασισμού και αποικιοκρατίας. Και τα δύο αυτά κοινωνικά μοντέλα προωθήθηκαν με βάση τη συγκέντρωση της εξουσίας για το ευρύτερο καλό. Εκείνοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους θα διοικούσαν τον κόσμο για τους λιγότερο άξιους. Ο ΠΟΥ ισχυριζόταν κάποτε ότι ακολουθεί μια διαφορετική γραμμή.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι δραστηριότητες του ΠΟΥ υπαγορεύονται όλο και περισσότερο από “καθορισμένη χρηματοδότηση.” Οι χρηματοδότες του, που όλο και περισσότερο συμπεριλαμβάνουν ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα, του λένε πώς να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που του δίνουν. Η ιδιωτική καθοδήγηση είναι καλή για ιδιωτικούς οργανισμούς που προωθούν τα εμπορεύματα των επενδυτών τους, αλλά είναι προφανώς αδιανόητη για έναν οργανισμό που επιδιώκει να επιβάλλει υποχρεωτικά φάρμακα, να κλείνει σύνορα και να περιορίζει ανθρώπους. Οποιοσδήποτε με μια βασική κατανόηση της ιστορίας και της ανθρώπινης φύσης το αναγνωρίζει αυτό. Αλλά ακριβώς τέτοιου είδους εξουσίες είναι που επιδιώκουν αυτές οι τροποποιήσεις των Διεθνών Κανονισμών Υγείας και αυτή η νέα συνθήκη.

Αντί να εξετάζει εναλλακτικές προσεγγίσεις, ο ΠΟΥ επιχειρεί τη λογοκρισία των απόψεων που δεν ταιριάζουν με την αφήγημά του, υποτιμώντας δημοσίως και εξευτελίζοντας όσους αμφισβητούν τις πολιτικές του. Αυτές δεν μπορεί να είναι οι ενέργειες ενός οργανισμού που εκπροσωπεί “εμάς τους ανθρώπους” ή που μπορεί με βεβαιότητα να δικαιολογεί τις ενέργειές του. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που πάντα συνδέαμε με την πνευματική αδυναμία και τον φασισμό.

Ο αντίκτυπος του ΠΟΥ στην υγεία του πληθυσμού

Στις συστάσεις του για την πανδημία γρίπης του 2019, ο ΠΟΥ είχε δηλώσει ότι “σε καμία περίπτωση” δεν θα πρέπει να γίνει ιχνηλάτηση επαφών, κλείσιμο συνόρων, έλεγχος εισόδου ή εξόδου, ή καραντίνα των εκτεθειμένων ατόμων σε μια καθιερωμένη πανδημία. Το έγραψαν αυτό, επειδή τα μέτρα αυτά θα προκαλούσαν περισσότερο κακό παρά καλό και θα έβλαπταν δυσανάλογα τους φτωχότερους ανθρώπους. Το 2020, σε συνδυασμό με ιδιώτες και εθνικούς χορηγούς, ο ΠΟΥ υποστήριξε τη μεγαλύτερη μετατόπιση πλούτου στην ιστορία, από χαμηλό στα υψηλό εισόδημα, προωθώντας αυτά τα ίδια μέτρα.

Εγκαταλείποντας τις αρχές του, ο ΠΟΥ εγκατέλειψε εκατομμύρια κορίτσια σε νυχτερινό βιασμό μέσω παιδικών γάμων, αύξησε τις εφηβικές εγκυμοσύνες και την παιδική θνησιμότητα, μείωσε την εκπαίδευση και αύξησε τη φτώχεια και τον υποσιτισμό. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ήταν πολύ νέοι για να ταλαιπωρηθούν από τον COVID και ενώ είχαν ήδη ανοσία, εκείνοι προώθησαν δισεκατομμύρια δολάρια για μαζικούς εμβολιασμούς, ενώ παραδοσιακές προτεραιότητες όπως η ελονοσία, η φυματίωση και το HIV/AIDS επιδεινώνονταν. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης το αντιμετώπισαν αυτό με σιωπή ή κενή ρητορική. Το να διασώσεις ζωές δεν αποφέρει κέρδος, αλλά η πώληση εμπορευμάτων αποφέρει. Οι χορηγοί του ΠΟΥ κάνουν αυτό που χρειάζεται για τους επενδυτές τους, ενώ ο ΠΟΥ κάνει αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσουν να ρέουν τα χρήματά τους.

Οι νέες εξουσίες του ΠΟΥ

Οι τροποποιήσεις του ΔΥΚ θα μειώσουν την κυριαρχία οποιουδήποτε κράτους μέλους του ΠΟΥ που αποτυγχάνει να τις απορρίψει ενεργά, δίνοντας σε ένα μόνο πρόσωπο (τον Γενικό Διευθυντή), άμεση επιρροή στην πολιτική υγείας και την ελευθερία των πολιτών του. Είναι αυτό που λέει το έγγραφο. Οι χώρες θα “αναλαμβάνουν” να ακολουθούν τις συστάσεις, όχι πλέον απλώς υποδείξεις ή συμβουλές.

Ενώ ο ΠΟΥ δεν διαθέτει αστυνομική δύναμη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ είναι στο πλευρό του και ελέγχουν μεγάλο μέρος της προσφοράς χρήματος. Το αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε πέρυσι ένα νομοσχέδιο που αναγνωρίζει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ πρέπει να απευθυνθεί στις χώρες που δεν συμμορφώνονται με τον ΔΥΚ. Δεν γινόμαστε μάρτυρες εδώ απλά μιας ακίνδυνης απειλής, οι περισσότερες χώρες, και οι λαοί τους, δεν θα έχουν επιλογές.

Η πραγματική ισχύς των προτάσεων του ΠΟΥ έγκειται στην εφαρμογή τους για οποιοδήποτε θέμα που θα σχετίζεται με την υγεία και το οποίο θα ανακηρύσσουν ως απειλή. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις το δηλώνουν αυτό ρητά, ενώ η “Συνθήκη” επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής στην “Μία-Υγεία“, μια καπηλευμένη έννοια της δημόσιας υγείας που μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε θεωρείται ότι επηρεάζει την ανθρώπινη σωματική, ψυχική ή κοινωνική ευημερία. Οι κακές καιρικές συνθήκες, οι αποτυχίες των καλλιεργειών ή η διάδοση ιδεών που προκαλούν άγχος στους ανθρώπους- καθημερινά προβλήματα που οι άνθρωποι ανέκαθεν αντιμετώπιζαν, γίνονται τώρα λόγοι για να περιοριστούν οι άνθρωποι και να επιβληθούν λύσεις που υπαγορεύονται από άλλους.

Στην ουσία, αυτοί που χρηματοδοτούν τον ΠΟΥ κατασκευάζουν κρίσεις της δικής τους επιθυμίας και έχουν βαλθεί να πλουτίσουν από τη δυστυχία των άλλων, όπως έκαναν κατά τη διάρκεια του COVID. Και αυτό με το πρόσχημα ότι “μας κρατούν ασφαλείς.” Όσο ο ΠΟΥ απατηλά επιμένει ότι, “κανείς δεν είναι ασφαλής μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς,” τόσο η κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα είναι ευρεία και παρατεταμένη. Η ψυχολογία της συμπεριφοράς είναι εκεί για να διασφαλίσει τη συμμόρφωσή μας.

Αντιμετωπίζοντας το μέλλον

Χτίζουμε ένα μέλλον στο οποίο η συμμόρφωση με τις αυταρχικές επιταγές θα κερδίζει την επιστροφή κλεμμένων ελευθεριών, ενώ η λογοκρισία θα καταστείλει τις διαφωνίες. Οι άνθρωποι που ζητούν να δουν αποδείξεις, που θυμούνται την ιστορία ή επιμένουν στην συγκατάθεση μετά από ενημέρωση, θα χαρακτηρίζονται, στη γλώσσα του ΠΟΥ, ως ακροδεξιοί μαζικοί δολοφόνοι. Έχουμε ήδη εισέλθει σε αυτόν τον κόσμο. Τα δημόσια πρόσωπα που ισχυρίζονται το αντίθετο προφανώς δεν δίνουν σημασία ή έχουν άλλα κίνητρα.

Θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε πειθήνια αυτόν τον νέο κόσμο που έχει εμμονή με τις ασθένειες, μερικοί μάλιστα μπορεί να αγκαλιάσουν τους μισθούς και τις καριέρες που τους προσφέρει. Ή μπορούμε να ενταχθούμε σε αυτούς που αγωνίζονται για το απλό δικαίωμα του ατόμου να καθορίζει το μέλλον του, απαλλαγμένοι από τα ψεύτικα αγαθά της αποικιοκρατίας και του φασισμού. Τουλάχιστον, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας.

Suggest a correction