Ο ΠΟΥ, οι πανδημίες και η νέα Δημόσια Υγεία

Οι κυβερνήσεις μας σκοπεύουν να μεταβιβάσουν τις αποφάσεις σχετικά με την υγεία, την οικογένεια και τις κοινωνικές μας ελευθερίες στον Γενικό Διευθυντή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), όποτε αυτός ή αυτή το κρίνει απαραίτητο. Η επιτυχία αυτής της μεταβίβασης εξουσίας εξαρτάται από την άγνοια του κοινού για τις επιπτώσεις, αλλά και από τον χαρακτήρα του ίδιου του ΠΟΥ και τις πρόσφατες ανατροπές της πολιτικής του για την πανδημία. Όταν το κοινό το καταλάβει, τότε είναι πιο πιθανό οι ηγέτες του να ενεργήσουν προς το συμφέρον του και όχι εναντίον του.

Στα τέλη του 2019, ο ΠΟΥ εξέδωσε νέες συστάσεις για την πανδημική γρίπη. Η γρίπη μεταδίδεται με τον ίδιο μηχανισμό όπως ο Covid-19 (αερολύματα), με παρόμοια ποσοστά θνησιμότητας στους περισσότερους ανθρώπους. Ο ΠΟΥ δήλωσε ότι “δεν συνιστάται σε καμία περίπτωση” να εφαρμοστεί ιχνηλάτηση επαφών, καραντίνα εκτεθειμένων ατόμων, ο έλεγχος εισόδου και εξόδου και το κλείσιμο των συνόρων. Εισηγήθηκαν ότι σε μια σοβαρή πανδημία μπορεί να χρειαστεί να κλείσουν επιχειρήσεις για επτά έως δέκα ημέρες.

Ο ΠΟΥ προειδοποίησε κατά των αυστηρών μέτρων, διότι θα είχαν ελάχιστο αντίκτυπο στην εξάπλωση ενός αναπνευστικού ιού που μεταδίδεται με αερολύματα, ενώ αναπόφευκτα θα αύξανε τη φτώχεια, πλήττοντας ιδιαίτερα τα άτομα με χαμηλό εισόδημα. Η φτώχεια κάνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν νεότεροι και είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες θανάτου βρεφών στις χώρες με χαμηλό εισόδημα.

Λίγους μήνες αργότερα, ο ΠΟΥ τάχθηκε υπέρ όλων όσων προηγουμένως συμβούλευε να μην γίνουν, για την καταπολέμηση του Covid-19. Αυτή η αντιστροφή στις συστάσεις τους είχε το αποτέλεσμα που είχαν προβλέψει: αύξηση της φτώχειας και μείωση του προσδόκιμου ζωής, ιδιαίτερα μεταξύ των φτωχότερων και πιο ευάλωτων χωρών του κόσμου, ενώ είχε γενικά ελάχιστο αντίκτυπο στην εξάπλωση του ιού. Ενώ οι συστάσεις του ΠΟΥ για το 2019 βασίστηκαν στην αξιολόγηση γνώσεων δεκαετιών από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, οι συστάσεις για το lockdown του Covid-19 βασίστηκαν αποκλειστικά στην αναφερόμενη εμπειρία από μια πόλη στην Κίνα. Η νέα πηγή γνώσης τους είχε δηλώσει, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ότι ο νέος ιός δεν μεταδιδόταν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό ακολουθήθηκε από μια προφανή προπαγάνδα που υιοθετήθηκε από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης με ανθρώπους να πέφτουν νεκροί στους δρόμους.

Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τι οδήγησε σε αυτή την αντιστροφή της πολιτικής του ΠΟΥ, και να περιγράψουμε λεπτομερώς τη ζημιά που προκάλεσε. Οι διεθνείς προτεραιότητες για τη δημόσια υγεία επί του παρόντος ανατρέπονται με συγκεκριμένο στόχο να επιτραπεί στον ΠΟΥ να το ξανακάνει αυτό, εντονότερα και συχνότερα. Τον Μάιο του 2024 οι χώρες μας θα ψηφίσουν για να επιτρέψουν σε ένα μόνο άτομο να υπαγορεύει το κλείσιμο των συνόρων και την καραντίνα και να απαιτεί ιατρικές εξετάσεις και εμβολιασμό των πολιτών τους. Θα συμφωνήσουν να λογοκρίνουν όσους διαμαρτύρονται. Οι κυβερνήσεις μας θα αναλάβουν να καταστήσουν ουσιαστικά δεσμευτικές τις συστάσεις αυτού του ατόμου σχετικά με τα δικαιώματά μας στην οικογενειακή ζωή, την εργασία και το σχολείο.

Προωθώντας τα lockdown, ο ΠΟΥ δεν καθοδηγούνταν μόνο από την Κίνα, αλλά και από μια ομάδα ισχυρών συμφερόντων που σχετίζονται με τη φαρμακευτική βιομηχανία και προωθούν αυτές τις προσεγγίσεις για πάνω από μια δεκαετία. Έχουν δημιουργήσει συνεργασίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπως η CEPI με έδρα την Ελβετία, διοχετεύοντας τη χρηματοδότηση των φορολογουμένων για να προωθήσουν την απολυταρχική τους προσέγγισή στη δημόσια υγεία. Τον Οκτώβριο του 2019, συγκλήθηκε μια συνάντηση με την ονομασία Event-201, από το Ίδρυμα Bill και Melinda Gates, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Johns Hopkins, στην οποία συμμετείχαν ο ΠΟΥ, το CDC της Κίνας και άλλοι, για να εκτελέσουν προσομοιώσεις τέτοιων προσεγγίσεων για μια υποθετική επιδημία κορονοϊού. Εκείνη τη περίοδο, ο ιός Covid-19 πρέπει να έχει ήδη κυκλοφορήσει πολύ πέρα από την Κίνα.

Καθώς καθιέρωνε αυτή την επιρροή στην πολιτική δημόσιας υγείας, η Pharma και οι ιδιώτες επενδυτές της χρηματοδοτούσαν όλο και περισσότερο τον ίδιο τον ΠΟΥ, παρέχοντας πλέον περίπου το 25% του προϋπολογισμού του. Αυτή η χρηματοδότηση είναι “καθορισμένη”, που σημαίνει ότι ο χρηματοδότης αποφασίζει πώς και πού θα δαπανηθεί. Ορισμένες κυβερνήσεις τώρα “καθορίζουν” επίσης το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής τους, με αποτέλεσμα πάνω από το 75% των δραστηριοτήτων του ΠΟΥ να καθορίζεται από τον δωρητή. Η Γερμανία ξεχωρίζει ως ο δεύτερος μεγαλύτερος εθνικός δωρητής μετά τις ΗΠΑ, καθώς είναι επίσης σημαντικός επενδυτής στην BioNTech, την εταιρεία ανάπτυξης εμβολίων Covid-19 mRNA της Pfizer.

Απορρίπτοντας τη βασική ανοσολογία, ο ΠΟΥ υποστήριξε στη συνέχεια, στα τέλη του 2020, ότι μόνο ο εμβολιασμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε υψηλή ανοσία της κοινότητας (“ανοσία αγέλης”) και έγινε κύριος υποστηρικτής του μαζικού εμβολιασμού εντός μιας επιδημίας, ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με τους ιδιώτες χορηγούς του. Υπό την πίεση ότι προφανώς ψεύδονται, στη συνέχεια το άλλαξαν σε προτεραιότητα για εμβολιασμό – εξίσου ανόητη ως γενική δήλωση, πολλοί καθημερινοί ιοί είναι προφανώς ήπιοι. Αν και δεν βασίζεται σε στοιχεία ή εμπειρογνωμοσύνη, αυτό εξυπηρετεί σαφώς έναν σκοπό.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα σαφώς προσδιορισμένο υποσύνολο ανθρώπων που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο Covid, ο εμβολιασμός για όλους προωθήθηκε από τους επενδυτές της Pharma ως “διέξοδος” από τα lockdown τα οποία αυτοί οι ίδιοι είχαν υποστηρίξει. Το ασυνάρτητο μάντρα του ΠΟΥ για τον εμβολιασμό κατά του Covid – “Κανείς δεν είναι ασφαλής μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς” – υποτίθεται ότι το υποστηρίζει αυτό, αλλά λογικά υπονοεί ότι ο εμβολιασμός δεν προστατεύει καν τους εμβολιασμένους.

Στις δυτικές χώρες τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών είναι ολοένα και πιο έντονα: αύξηση της ανισότητας, κλειστές επιχειρήσεις και αύξηση της συνολικής θνησιμότητας των νέων ενηλίκων. Σε χώρες χαμηλού εισοδήματος σε ολόκληρη την Αφρική και την Ασία, στις οποίες ο ΠΟΥ κάποτε έδινε προτεραιότητα, οι ενέργειές του ήταν ακόμη πιο καταστροφικές. Όπως προβλέφθηκε στις αρχές του 2020, η ελονοσία, η φυματίωση και το HIV/AIDS αυξάνονται, σκοτώνοντας περισσότερους ανθρώπους και σε πολύ νεότερη ηλικία από ό,τι ο Covid-19. Πάνω από 100 εκατομμύρια επιπλέον άνθρωποι αντιμετωπίζουν υποσιτισμό, έως και 10 εκατομμύρια επιπλέον κορίτσια θα υποστούν παιδικούς γάμους και νυχτερινούς βιασμούς και εκατομμύρια επιπλέον μητέρες θα χάσουν τα βρέφη τους λόγω των επιπτώσεων από συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας. Η Unicef υπολογίζει σχεδόν ένα τέταρτο εκατομμύριο πρόσθετους θανάτους παιδιών από τα lockdown στη Νότια Ασία, μόνο για το 2020. Ο ΠΟΥ το έκανε αυτό – δήλωσε ότι θα συμβεί, και στη συνέχεια ενθάρρυνε την εφαρμογή του.

Λίγοι απέκτησαν κέρδος από την αντίδραση στον Covid, αλλά όσοι κέρδισαν, ιδιαίτερα οι ιδιώτες και οι εταιρικοί χρηματοδότες του ΠΟΥ με μεγάλα περιουσιακά στοιχεία φαρμακευτικών εταιρειών και λογισμικού, αύξησαν τα κέρδη τους υπερβολικά. Οι υπάλληλοι του ΠΟΥ και άλλοι που εργάζονται στον τομέα της παγκόσμιας υγείας επίσης ευδοκίμησαν και τώρα εξασφαλίζουν προσοδοφόρες καριέρες καθώς η ατζέντα επεκτείνεται. Καθώς η παλαιά δημόσια υγεία που βασίζεται σε αποδείξεις παραμερίζεται, στη νέα δημόσια υγεία των επιχειρηματιών λογισμικού και των μεγιστάνων των φαρμακοβιομηχανιών, πολλοί θα κάνουν καριέρες.

Έτσι, έχουμε ένα πρόβλημα. Ο ΠΟΥ, που φαινομενικά ηγείται της παράστασης, βρίσκεται σε βαθιά σύγκρουση μέσω των ιδιωτών επενδυτών του, ενώ διοικείται από μια Συνέλευση που περιλαμβάνει ισχυρά κράτη εχθρικά προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Οι πολιτικές στελέχωσής του, οι οποίες βασίζονται σε ποσοστώσεις χωρών και κανόνες που προωθούν τη διατήρηση και όχι τη στοχευμένη πρόσληψη, δεν έχουν καν σχεδιαστεί για να εξασφαλίζουν τεχνική εμπειρογνωμοσύνη. Η πρόσφατη συμπεριφορά αυτού του προσωπικού – τυφλή, υπάκουη συμμόρφωση με τους πολλαπλούς ανούσιους ισχυρισμούς του οργανισμού – πρέπει να εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ακεραιότητα και την ικανότητά του. Η επεκτεινόμενη βιομηχανία πανδημίας διαθέτει ένα τεράστιο οικονομικό απόθεμα πολέμου που στοχεύει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στην πολιτική χορηγία, και οι πολιτικοί μας φοβούνται την πολιτική λήθη εάν αντιταχθούν σε αυτήν.

Οι πανδημίες είναι σπάνιες. Τον περασμένο αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του Covid, ο ΠΟΥ υπολογίζει περίπου μία ανά γενιά. Αυτές κοστίζουν λιγότερα χρόνια ζωής κατά τη διάρκεια της εξάπλωσής τους από όσα κοστίζει η φυματίωση ή ο καρκίνος κάθε χρόνο. Κανείς δεν μπορεί λογικά να ισχυριστεί ότι αντιμετωπίζουμε μια υπαρξιακή κρίση ή ότι η στέρηση της ανθρώπινης ελευθερίας από τη Φαρμακοβιομηχανία και τους ιδιώτες επιχειρηματίες είναι μια νόμιμη απάντηση της δημόσιας υγείας σε περίπτωση που αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κρίση. Οι δημοκρατίες μας διαβρώνονται μέσω μιας τεράστιας ανήθικης επιχειρηματικής συμφωνίας, μιας δομής σχεδιασμένης να συγκεντρώνει τον πλούτο των πολλών στα χέρια των λίγων. Ο Covid-19 απέδειξε ότι το μοντέλο λειτουργεί.

Το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι εάν και πώς μπορεί να σταματήσει αυτό το πανδημικό τρένο που καταστρέφει την κοινωνία. Τα επαγγέλματα της δημόσιας υγείας θέλουν καριέρες και μισθούς και δεν θα παρέμβουν. Το έχουν αποδείξει αυτό σε προηγούμενες εκδηλώσεις του φασισμού. Το κοινό πρέπει να ενημερωθεί και στη συνέχεια να αρνηθεί να συμμορφωθεί. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι κάποιοι από τους υποτιθέμενους ηγέτες μας θα βγουν μπροστά για να μας βοηθήσουν.

Suggest a correction